Nog een paar dagen en dan vliegen we weer naar Palestina, de bezette Westoever. We, dat zijn mijn vriend Piet en ikzelf. In mei 2014 ontmoetten wij elkaar tijdens de Come and See reis naar Israël en Palestina, georganiseerd door Kerk in Actie. Piet en ik moesten elkaars buddies zijn tijdens deze reis. Dat is ondanks verdwalen destijds goed gelukt: we gaan nu weer samen om olijven te plukken.

Waarom weer, wordt me regelmatig gevraagd. Tja, dat is een soort gevoel van: ik moet weer gaan, want we zijn nodig als solidaire vrienden. Ik zou ook naar Tibet en naar... en naar....willen om dezelfde reden.

Ik ben in 1948 geboren, na de oorlog hier die ik niet meemaakte. Ik ken oorlogen alleen van televisie en van demonstraties tegen oorlogen. Nu weet ik inmiddels dat 1948 ook het jaar van de Nakba was en van de stichting van de staat Israël. Dat heeft onterecht niet geleid tot vrede. De nieuw te kiezen president van de V.S. zal die vrede ook niet komen brengen.

Vrede via geweldloos verzet van onderop, vanuit Palestina - Nederland - overal, zou mogelijk moeten worden. Kansrijk lijkt dit op korte termijn niet. Maar we willen toch signalen blijven geven door te gaan: door te bidden, door olijven te plukken, door BDS, door te blijven leren praktiseren dat we 'weigeren om vijanden te zijn' van al die mensen die de Palestijnen als hun vijanden behandelen.

Nog een paar dagen, de koffers worden selectief gevuld en we bereiden ons wat onzeker voor op een vreemde doortocht door de douanes en checkpoints, op weg naar onze taak: olijven plukken, schouder aan schouder als elkaars buddies, tot de vrede weerkeert.

Deze blog werd geschreven door Jaap. Jaap blijft zoeken naar vrede en rechtvaardigheid, hier en daar in Palestina en elders.

Jaap en Piet zijn ondertussen gearriveerd in Palestina en nemen deel aan de olijfplukreis. Jaap schreef deze blog in de dagen voorafgaand aan de reis.

Beelden in deze blog komen uit het archief van Jaap en zijn gemaakt tijdens het eerste bezoek dat Jaap en Piet aan Palestina brachten.